Cenk Kolçak*
“Cengo…” sıkıntısı, sonunda mutlak bir es bıraktığı, dingin lakin muzip sesiyle. Akabinde gelecek olanı beklerdim. Bilirdim, yeniden muhalif bir talep gelecek ve ben bu terslik için seçilmiş yegâne sesleniştim. Elbette yankısını düşürmeyecektim kulağına, şüphesiz elim tekrar dolu dönecektim.
Hata ortağımdı benim.
Ölmeme Günü’ne özel bir davette tekrar bir aradaydık, artık “Tarihi” ibaresini almış Cumhuriyet Meyhanesi’nde. İçilenin içilmiş, anılanın anılmış, okunanın okunmuş olduğu bir vakitti. Tarihi gömmekten dönüyorduk. Tekrar o sesi işittim, karşımda muzip bir tabirle, “Cengo…” dedi. Kulak kesildim. “Yahu bu geceden bir kalanımız olmasın mı, ne dersin?” Bildim. Çabucak mutfağa iliştim. Görünmez olduğumu sandığım anlardan birinde tuzluk, bardak altlığı, ne varsa ceketimin cebine tıktım. Gecenin sonunda konutuna vardığında Berken’e, cebinde bardak altlığı, tuzluk, ne varsa tıkalı ceketini bırakıp uykuya dalmıştı şair, Tarihi bir suça ortak olmanın kültürel anısıyla.
Şair Salih Bolat ve şair Cenk Kolçak… Şiirden, sanattan, gecelerden, öğlen rakılarından fazla kahvaltı arkadaşımdı benim.
Haftada bir Moda kıyısında buluşur, denizle konuşurduk. Suya anlatılır üzere akardı sözcükler. Tabiat tazelenir, gök hududunu bilirdi. Ben şarküteriden peynir ve zeytin, sokaktan simit alırdım. O vakitler alınabilirdi her şey… O elinde bir sepet; sepetin içinde termos, termosun içinde çayımız, bir kap haşlanmış yumurtamız ve baharatımızla inerdi konutundan. Kediler içinse eksik etmezdi salamı. Denize bakan bir bankta oturur, bütün lisanları konuşurduk. İkimiz de zira bütün lisanları bilirdik. “Cengo… baksana, güneşi görünce gülüyor deniz.”
Tekrar hata ortağıydım onun.
Bahar mıydı neydi, bilirim, mevsim yalnız ona gülümsüyordu. “Cengo…” dedi, yeniden tıpkı ses tonuyla. Akabinde gelecek olanı bekledim. Bildim, tekrar muhalif bir talep geldi ve ben bu terslik için seçilmiş yegâne sesleniştim. Kıyıda açan gülleri göstererek “Cengo… Bak şu namussuzlara hele, nasıl da parlıyor” dedi. Belediyeye ilişkin, bakımlı, tahminen de seri numaraları bileklerine damgalı güllerdi bunlar. “Araklasak mı şunları he, ben güvenliği oyalarım…” Elbette yankısını düşürmedim kulağına, şüphesiz elim yeniden dolu döndüm. O yürümekten yorulmuş; dört katı çıkmaya gözü kesmemiş, onu aşağıda bırakıp kapıyı ben çalmıştım. Sevgilisi, eşi Berken’e gülleri uzatırken “Salih abi suya koymanı istedi” dedim. Yüzünde arak bir gülün tebessümü vardı.
Arkadaşımızdı.
Yekken “Cengo”, çokken “Ooo geçlerrr..” kederi. Çokluğumuz onun için, ben ve Emrullah’tı (Alp). Emrullah ve ben ne vakit Moda’da volta atsak ya onu arar ya da ona rastlardık. Uzak kaldığımız günlerde ise o arardı. Bir güz nasıl gücenir, saksı nasıl sulanır, sakız ağacının Adana’daki yeri nedir, Seyhan nasıl bulanır… daima ondan dinlerdik.
Bazen Toroslardan eserdi, bazen Ege’den, çok vakit kentlerin ışıklarından süzerdi.
Şiirdi.
Salih Bolat, çatışmalı yıllarda açmıştı gözlerini şiire. O yıllarda nereye gitse ‘herkes’ isminde biri çıkıyordu karşısına. Bir ırmak akıyordu önünde durduğu afişte; kıyıya vurmuş cesetlerin üstünden atlayarak denize ulaşan bütün kentlerden geçiyordu. O, bir Akdeniz garından trene bindiğinde gökyüzü üzere sonlu ve sonsuzdu. İnişine ben şahidim, inişinden sonra yürüyüşüne. O tren de eminim gökyüzü üzere sonlu ve sonsuzdur artık.
Şiirin estetik seviyesinden ödün vermeden yazdı şiirlerini. Bir toz, nasıl toz olabilirse o denli toz olurdu şiirlerinde. Bir çiçek nasıl çiçekse… Tabiat, onunla şiir ortasında bir köprü olmadı hiç. Şiir, tabiat ile insan ortasında bir köprüydü onun için, o kadar.
Dün bir hastane önünde durduk: Altay Öktem, Mehmet Altun, Anıl Mert Özsoy, Emrullah Alp ve ben. Bir yel esti Toroslardan. Birinci kere üşüdüğümü hissettim. Baktım. Birinci kere üşüdük biz bir kalabalık. Son karın soğukluğu kalktı içimizden.
Biz dün bir afişinde önünde durduk, Emrullah ve ben.
“Salih Bolat”, yazıyordu, akıp giden bir ırmak üzere,
On üç Şubat iki bin yirmi iki…
*Şair, gazeteci.
