DUVAR- Netflix’in yerli polisiyesi ‘Mezarlık’ her biri uzun metraj sinema uzunluğundaki dört kısmıyla seyirciye sunuldu. Bayan cinayetlerini bahis alan diziyi Abdullah Oğuz yönetirken başrolleri Tekçe Akalay ve Olgun Toker paylaşıyor.
ÖZEL CÜRÜMLER, ÖZEL ELEMANLAR
Diziyi değerlendirmeye geçmeden konusunu kısaca anmakta fayda var. Her kısım farklı bir cinayetin üzerine düşüldüğü dizide olaylar “özel suçlar” ünitesinin başına getirilen Değer Özülkü’nün (Birce Akalay) etrafında geçiyor. Özülkü bayan cinayetlerini çözmek için kurulan, ismi da kendi üzere olan özel bir ünitenin başına getirilmiştir. Büyük umutlarla kurulup basına parlak bir kampanyayla duyurulan ünitenin emniyetteki yükü ise kamuoyuyla paylaşıldığı üzere değildir. “‘Mezarlık'” olarak anılan arşive sürülen ünite, göz yoran bir belge dağı gölgesinde, baş ağrıtan havasız şartlarda ve 90’lardan kalma Toros arabaların, hurdaya çıkmış askeri ciplerin yanı başında çalışmaya koyulur. Ehemmiyet bir yandan kendine takım kurmaya bir yandan emniyetteki meslek çatışmaları ve iç çekişmeleri yönetim etmeye çalışmaktadır. Emniyet müdür yardımcısı Haluk’un (Hakan Meriçliler) oğlu Serdar (Olgun Toker) başta pek istekli olmasa da gruba katılır. Uzun ve gereksiz açıklamalarıyla meşhur olay yeri uzmanı Berk (Baran Güler) ile başına buyruk hacker Sofia (Berna Öztürk) özel cürümlerin “özel” elemanlarıdır. Elbette arşivde emekliliği bekleyen Hasan (Şehsuvar Aktaş) bu grubu tamamlar ve her bir olayda daha çok kaynaşan, kenetlenen polisler bayan katillerinin peşine düşer.
SOSYAL POLİSİYELERDE ÇARK-ÇOMAK İLİŞKİSİ
Polisiyeler artık var güçleriyle toplumsal sorunlara eğiliyor. Hangi platformu açsak dahası fonu süsleyen hangi ülkeye uzansak birebir çerçeve, tıpkı şema ve misal gereç. Üstelik sorun sürece tasası bazen cinsin önüne dahi geçmekte… Etraf sıkıntıları, tekrar iç sorunlar olarak nitelendirebileceğimiz, ülkelerin siyasal ve toplumsal açmazları polisiyelerin çıkış noktası olabiliyor. ‘Mezarlık’da (bizdeki) siyasi iktidarın gerileme devrinde ayyuka çıkan bayan cinayetlerini, bayana yönelik şiddeti ele alıyor. Dizi çeşit sonlarında oluşu bakımından klasik anlatı çatışmalarından hareket edip tipik bir grup çalışması ve alt-üst çekişmesine dayanırken verdiği bildiri ile adalet terazisinin şaştığına savlıyor. Lakin siyasi açmazların polisiyelerde işlenmesi -niyet ne olursa olsun- fantazya lehine göz boyayıcı bir sonuç çıkarıyor. İdealist polislerin varlığı üzere… Toplumsal polisiyelerde temel çatışma adaletsizliğin çarkına kast eden idealist polis veyahut müdür vs. tarafından yürütülüyor lakin bu şablonlara sıkışıldığı için çark gereğince ifşa olmuyor, önü sonu diziler gündemdeki sıkıntıdan faydalanan bir pozisyona geriliyor. Bu kıymetlendirme ‘Mezarlık’ için de geçerli. Bayan probleminin anlatıya tansiyon ögesi olarak katıldığı dizide eleştirel söyleme rağmen düzenle barışıldığı, tertipteki çürümenin hafife aldığı görülüyor.
TABUT KADAR KARANLIK VE DAR BİR DİZİ OLARAK ‘MEZARLIK’
Dizinin anlatısına geçersek ‘Mezarlık’’ın başarılı bir polisiye olduğunu görüyoruz. Çeşidin sonlarında kalan dizi dinamik bir usule sahip. Karanlık manzara tercihine karşın dış sahneleri dengeleyerek seyirciyi yormuyor. Burada aslında iki noktadan kelam açmak gerekir: olayların seyri ve dizide vurguyu artıracak teknik altyapı. Her bir kısmı uzun metraj sinemasına denk gelip farklı bir hadiseyi ele alan lakin gruptaki bağlantıyı ve şahısların öyküsünü de sürdüren ‘Mezarlık’, siyasi hırgürü de dozunda tutarak odağı dağıtmıyor, öbür bir deyişle konseptin dışına çıkmıyor. Hem tipi hem belirlediği konseptle güzel bağlantı kuran dizi kolay tüketilir bir formda sunuluyor. Öbür yandan ise renk ve ışık seçimiyle Netflix’e uygun bir imal izlemekteyiz. Boğucu, adeta “kazandık” derken kaybın ayırdına vardığımız, içimize oturan, karabasan üzere çöken bir manzara bu. Aydınlık yok, içimizi aydınlatacak hiçbir tercih yok. Siyasi iletinin sertliğini ve teori-pratik ortasındaki kapanmaz açıyı pekiştiren bu tavır toplumsal polisiyelerin kuralı haline gelmiş.
Yine de yer kullanımına dair birkaç şey söylemeliyiz. ‘Mezarlık’ olarak nitelenen yerde geçirilen müddet düzgün ayarlanmış. Ne az ne fazla. Bununla birlikte başka iç yer çekimleri çoğunlukla Değer’in ve isimli tabip Feriha’nın meskenine kaydırılmış. Ayrıyeten hata mahalleri ve soruşturmaların sürdüğü açık ve kapalı ortamlar diziye serpiştirilerek anlatının çizgisinden sapılmamış. Karanlık bir çizgi ve doğalında karanlık tercihler kelam konusu. Lakin sanat idaresinde ve devamlılıkta ufak tefek kimi özensizlikler göze çarpmakta. Örneğin arşiv öteki ismiyle ‘Mezarlık’ bir yanıyla garaja mı bağlanıyor da sakil bir dekor kullanımı ile karşılaşıyoruz? 90’lardan (hatta 80’lerden) kalma Toros, hurdaya çıkmış delik deşik bir cip ‘Mezarlık’ tabirinin hakkını verirken bir inandırıcılık sorunu doğuyor. Orada bu eski araçların işi ne? Belge dağını anlıyoruz lakin (aslında onu da anlamıyoruz) “eski Türkiye” havası estirmek için bu cinsten bir dekora gerek var mıydı?
Bir devamlılık yanlışı ise son kısımda dikkat çekiyor. Vergif şirketinin güvenlik çalışanı göründüğü birinci sahnede şivesiz konuşurken sorgu odasında şiveli konuşmaya başlıyor. “Karakolda söyler, mahkemede şaşar” dediklerinin yeni yorumu olsa gerek… Maden alanında söyler, sorguda şaşar!
TÜRÜN İZLERİNİ KAYBETMEDEN GÜNDEMİ YAKALAMAK
‘Mezarlık”ın artılarına geçersek şunları söyleyebiliriz. Az önce değindiğimiz üzere içerik biçim alakasını gerçek kuran bir dizi izliyoruz. İç karartıcı problemlere iç karartıcı bir atmosfer yaratılmış. Dizinin rastgele bir savı yok; yenilik getirmek, ses getirmek üzere emellerden uzak, münasebetiyle alabildiğine kolay bir denklem sunulmuş. Bu haliyle “Çözümü art sayfadaki bulmaca”yı andırmakta… Örneğin “çevreci polisiyeler” ortasında sayabileceğimiz Yarım Kalan Aşklar sıcak bir sanat çalışması ve renk kullanımı ile karşımıza çıkmıştı. Göğe kıvrıla kıvrıla yükselen kirli dumanın sebebi bacalar ne kadar griyse eksantrik mafya İsmet karakteri o kadar renkliydi. ‘Mezarlık”ta renkli bir karaktere gereksinim duyulmamış, kalıplardan yararlanılmış. “Hazır giyim” bir dizi ‘Mezarlık’! Dokuma tekniğini, kumaşın cinsini şöyle bir elden geçirelim. Travma yaşayan aile, anne-kız çatışması, baba-oğul çatışması, babasını gözleri önünde yitiren adam, kızını yitiren çaresiz baba, “namussuz” gösterip aykırı köşe yapan savcı, siyasi çıkar güden lakin son anda “hizaya gelen” müdür yardımcıları… Öte yandan mizojinist reaksiyonlar, kaygı ve korkuyla şiddete yönelen zayıf kişilikler, cinsel sapkınlar, seri katiller… Bununla birlikte son kısımda etraf kirliliğine değinilmesi dizinin gerçek gündemi yakalamasını da sağlıyor. Birkaç haftadır “siyanürle kirlenen nehir” haberleri izliyoruz. Fabrika atığı kimyasal hususlar, başta su kaynakları ve toprak olmak üzere doğal hayatı zehirliyor ve tüm ekosistemi tehdit ediyor. Değer ve grubunun bayan cinayetini çözmeye çalışırken çevreyi yağmalayan memleketler arası bir şirketi karşısına alması ve uğraşın bir anda bu başlığa kaydırılması dikkate kıymet… Ayrıyeten cinayetin birkaç istikametten aileyi müdafaa güdüsüyle ilişkilendirilmesi, bayanı ezen “kutsal aile”ye işaret etmesi bakımından değişik bulunabilir. Doğal deneme telaşı taşımayan dizi esasen platform polisiyelerine bağlılığını bildirerek, öteki bir deyişle oyunu kuralına nazaran oynayarak maksat kitlesine ulaşıyor.
OYUNCULUKLAR: BİR MEZARLIKTA YATAN ZAMANLI-ZAMANSIZ ÖLÜLER GİBİ
Yazıyı sonlandırmadan oyunculuklara değineceğim. ‘Mezarlık’, uygun ve makus performansların dağıldığı bir dizi. Bir ‘Mezarlık’ta yatan zamanlı-zamansız ölüler üzere… Şehsuvar Aktaş’tan başlayalım. Aktaş oynamaya dahi gereksinim duymayan oyunculardan. Dursa yeter! Sahneyi dolduruyor, itimat veriyor. Deneyiminin yanı sıra sözü bilhassa polisiyelere, gizem anlatılarına yakışıyor. ‘Mezarlık”ta da o denli olmuş. Tiyatro kökenli Hakan Meriçliler emniyet müdür yardımcısında düzgün, karaktere oturmuş fakat rolü etkisiz. Finaldeki duygusal tansiyonu de bu etkisizlikten ötürü boşa düşüyor.
Başrollere gelirsek… Dizide besbelli iki başrol var, “olmazsa dizi olmaz” diyeceğimiz tek karakter ise Değer Özülkü komiser. Baskın bir rolü canlandırıyor. Güç günlerden geçmiş, eşini kaybetmiş, büyüme çağındaki kızıyla hayatın ve mesleğin sorunlarına göğüs germekte… Öte yandan ilgileri güçlü. Emniyet müdür yardımcısı Haluk ile arkadaşlık bağı var. Tekçe Akalay Değer’i canlandırırken sözünü pek zorlamıyor, yeni bir “baskın iş kadını” rolüne girdiğinden rahat. ‘Kuş Uçuşu’nda da başarılı bir televizyoncuydu. Karakterler güçlü ve doymuş olunca iniş çıkışları vermek fazladan oyunculuk istiyor. Akalay ‘Mezarlık”ta fark yaratamamış diyebiliriz. Olgun Toker ise yerinde sayanlardan; bir tipi üzerine giyiyor lakin kendini geliştirmiyor. Dizide de sıkıntılı lakin birebir vakitte sorumlu (ekibin kilit vazifelisi tahminen de) evlat rolüyle yönetim etmiş. Hâlbuki Toker yetenekli bir oyuncu. Daha ayırt edici ve sonlarını zorlayan roller seçmesi mesleğinin geri kalanı için elbet yarar sağlayacaktır.
İki role daha değinmek niyetindeyim: takımın olay yeri inceleme uzmanı Berk (Baran Güler) ve bilişimcisi Sofia (Berna Öztürk). Birçok sahnede uzunluk göstermekle birlikte tamamlayıcı role sıkışmışlar zira her ikisine de bir misyon verilmiş. Güler’in canlandırdığı Berk takımın geri kalanını usandıran “nerd” kimliğiyle öne çıkıyor, Sofia ise başta sert ve feminist bir portre çizse dahi hikayesi verilmediğinden vakitle bu tarafını törpülüyor. Berna Öztürk, Sofia’da yetersiz bir performans sergilemiş, bu durumda misyonuna rağmen hikayesiz kalmasının hissesi yadsınamaz. Baran Güler’e ise yükte hafif kıymette ağır bir hikaye yazılmış ve en uygun an tanınmış köpürtmesi için. Nedir ki tiradı beklenen etkiyi yaratmıyor, gidip değişik bir yere bağlanıyor. Yeniden de Güler’in sahnedeki oyunculuğu güçlü, problem Şehsuvar Aktaş ile gerçek lisanı yakalayamaması ancak daha kıymetlisi bu sahnenin dizide öteki bir maksada (duygusal değil de fonksiyonel bir sahneye) hizmet etmesi diyebiliriz.
* *
‘Mezarlık’ atmosferi boğucu siyasal rengi gri mi gri bir grup polisiyesi. Dizi baştan sona kimi hassas problemlerde güvenlik ve hukuk gayreti verilse dahi yapanın yanına kâr kalma ihtimalini vurgulayarak umuttan çok marazalı yanı işaret ediyor. Öte yandan çeşidin klâsik yollarını izleyip sorun çözme ve toplumsal ezayı teşhir etme sistemini kullanırken kimi kalıplar ve çatışmalara yaslanarak bayan cinayetlerini ele alıyor. Geldiğimiz noktada polisiyeler bayan cinayetlerinden çağrışımı güçlü gereç devşiriyor maalesef. Bayana yönelik şiddeti önleyecek, haklarını garanti altına alacak “İstanbul Sözleşmesi” üzere muahedeler terk edilince ‘Mezarlık’ üzere dizilerde uzunluğu ölçülen hukuka evvel uygun bir mezar eşiliyor akabinde üstüne kirli toprak atılıyor.
