Geçmişten kopup gelen ve vaktin silemediği izlerle hala canlı kalmayı başarmış anıları, şiirin lisanıyla anlatan bir birinci kitap, Hüznümün Birinci Paragrafı… Bugünün sorunlarına uzak kalamayan, onları anılarının ortasında harmanlayan şair Durmuş Vural Ören, unutulmuş kavramları da kendi keskin tabiriyle tekrar su yüzüne çıkarıyor. Vefa, dostluk, inkar üzere birbiri içinde devinen tüm hisleri bir ortada fakat birbirinden uzak şiirlerde sonuna dek irdeliyor.
“Ne manası kaldı bu temasın ki delicesine
Ki vefatına anasını satayım
Bitmeyen bir hasret ve artan bir özlem” dizelerinde isyankar bir öykünün, 21 yıl boyunca saklanan anıların her biri şairin kurgu dünyasında tekrar şekilleniyor ve canlanıyor. Yiten dostluklar ve vefasızlık dışında, toplumun en can alıcı sorunlarına de değindiği şiirlerinde kendine has sözler yaratırken devamı gelecek yeni anlatıların da ipuçlarını veriyor.
“Benim kalem ile tanışıklığım okul öncesi yıllara dayanır. Daha okula gitmezken ablamın defterlerini karalar, kitaplarını karıştırırdım.”diyen şair aslında yazmaktan öteki bir varlık halini bilmediğini, pek çok alanda başarılı olabilecekken yazma tutkusunun önüne geçemediğinin altını çiziyor. Birinci şiirlerini gençlik periyodunda fanzin biçiminde dostlarıyla paylaşan ve onlardan aldığı geri bildirimlerle cesaretlenen Durmuş Vural Ören’in Müelliften Direkt Yayınevi’nden çıkan birinci kitabı Hüznümün Birinci Paragrafı günümüz şiirine göz kırparken klasik şiir anlatımından da ödün vermiyor ve şiir seven okuru öbür bir şiir tanışıklığına davet ediyor.
Art Kapak’tan
Bundan tam yirmi bir yıl öncesiydi. Üniversite imtihanına girmiş ve
24. tercihime ki son tercihtir o, Havsa Meslek Yüksek Okulu’nu
yazmıştım. Beni bekleyen dayanılmaz sürprizden habersiz, vaktin nelere
hamile olduğunu bilmeden aslında bilsem de tercihim değişmezdi. Baht bu
kadar hoş insanı bir ortaya getirmişti işte, sevmiştik birbirimizi. Gençtik,
delikanlıydık, bıyıklarımız yeni terlemeye başlamıştı, kimimiz gelinlik
kızdı. Ne kadar hoş olunabiliyorsa o kadar hoştuk hepimiz. Delicesine
sevdik okulumuzu, öğretmenlerimizi, etrafımızdaki her şeyi. Her şey bizim
için yaratılmıştı, her şeydik işte, her şey… Arkadaştık, candık, sevgiliydik,
anaydık, babaydık birbirimize, çömezdik sonra… Sevdik işte birbirimizi,
ne kadar sevilebiliyorsa. Sonra okulun sonu geldi çattı, nasıl oldu
bilmiyorum ben ‘Bitirimin Biriyim İşte’ şiirini yazdım. Elden ele lisandan
lisana kalpten kalbe dolaştı. Kimimiz güldü, kimimiz ağladı, yetmedi çay
içtiğimiz kafenin duvarına astık. Gelene geçene anlattık bu sevdayı, dermanı
yok dediler, ayrılacaksınız birbirinizden, insan insanı bu türlü sever mi diye
güldüler bize.
Bugün o yılların alameti farikası olan bu şiirleri okumazsanız vallahi çok
ayıp edersiniz kendinize, böylesini görmediniz göremezsiniz de… Bu kadar yıl
geçti ben göremedim, hayattan o lezzeti alamadım.
1998 – 2000 yılı Havsa Meslek Yüksek Okulu’nda öğrenci olan
bütün arkadaşlarımı yüreklerinden öpüyorum.
ÇOK ÖZLEDİM LAN SİZİ!
Hibya Haber Ajansı
